Lavie2florida2018

Dag 1: 19 juni

De dag begon vroeg. Iets over 3 uur in de ochtend ging de wekker. Kleren lagen klaar. Hup badkamer in en klaar om te gaan. Beneden even de wrapjes uit de koelkast gehaald. En de danerolles croissants in gepakt.

Om 3.45 uur stond de taxi voor de deur. Het was stil op de weg. Om 4.25 stonden we met onze koffers op Schiphol. Lekker op tijd.

Onze vlucht gaat om 7.20 uur naar Londen. Vandaar vliegen we naar Miami. We stonden als eerste in de incheckrij. Omdat je naar USA met een Esta visum vliegt kunnen we niet zelf inchecken.

De balies gaan open en wij worden als eerste geholpen. De incheckdame vraagt naar onze esta. Het lukt haar niet om ons in te checken. Pascal pakt onze digitale Estas erbij. Het lukt niet. Ze gaat bellen. Vraagt of we opzij willen stappen dan kan ze vast verder met de lange rij wachtenden.

Bijna een uur later lukt het een collega (gewoon) wel om ons in te checken. Hoe dan? Uurtje stressen is voorbij.

De security en douane gaan vlot. D22 is een aardige wandeling zo op de vroege ochtend. Om 6.50 uur mogen we boarden. Nu nog ff wachten...

We zijn nog niet de lucht in en Timo gaat al over zijn nek. Gelukkig zijn er genoeg kotszakjes. We zijn dit van hem gewend. Vliegen is niet goed voor z'n maag. Zeker niet nu hij gisteren naar een festival was. Kort nachtje.

De vlucht naar Londen ging goed. We kregen een water en een kellogs reep aangeboden. Lekker een snack voor de korte vlucht.

De wraps en croissants hadden we her en der tijdens de wachtmomenten op de vliegvelden genuttigd. We vlogen trouwens over de Thames en ik zag de Tower Bridge. Vorige zomer stonden Pascal, Esmée en ik daar nog op!

Op Heathrow hadden we een overstap. We gaan naar de connecting flights area. Ik scan mijn boarding pass. Helaas. Hij werkt niet. Ik word naar een rij rechts gestuurd. Met z'n vijven gaan we maar in de rij staan. Dan wordt ons gezegd dat we naar de linkerkant moeten. Daar is de rij kennelijk korter. Dus hop daar gaan we. We zijn zo aan de beurt. En wat denk je. Ik word weer naar de rij rechts gestuurd. Gelukkig hebben we 2,5 uur overstap tijd.

Pascal en de kinderen kunnen wel via de zelfscanner. Zij wachten geduldig op mij. Dan door naar de tassencontrole. OMG. Weer een rij. Gelukkig wordt de tas van Pascal en mij eruit gevist.

Het duurt en duurt. Had ik al gezegd dat we 2,5 uur overstaptijd hadden?!

Toen we allemaal weer onze tas hadden zijn we met een metromover naar de juiste Terminal gegaan.

Daar stonden al wat A380 airbussen. Dat zijn echt mega grote vliegentuigen. Gewoon 2 verdiepingen!

Zo'n groot vliegtuig betekent ook veel passagiers. Het inchecken ging vlot!

Al onze medepassagiers

Voor we het wisten zaten we. Dekentje, kussentje en oordopjes. Van alle gemakken voorzien voor een vlucht van 9 uur. We kijken wat films, spelen online spelletjes op het schermpje. En slapen wat.

Dan als we er bijna zijn... Dan komt de piloot over de speakers in de lucht. Vanwege het weer in Miami kunnen we niet landen. We cirkelen nu al een klein uur denk ik. Gelukkig riep hij ook om dat er genoeg brandstof is. Dus we zijn gerustgesteld. Het is nu 20 uur. Engelse tijd. 21 uur Nederlandse tijd.

Circkeltjes gevlogen boven de oceaan, dan door naar Orlando

Nu gaan we naar Orlando voor wat benzine...

Bijzonder. Dit hebben we niet eerder gehad.

Hij vertelt ons nu dat we een uurtje of 2 later zijn. Landen nu op Orlando. Gaan bijtanken. En vliegen dan nogmaals naar Miami.

Uiteindelijk hebben we 3/ 3,5 uur vast gezeten in Orlando. We bleven allemaal in het vliegtuig zitten. Iedereen was heel kalm. Sommige mensen haalden nog wat drinken in de pantry. Er was niet genoeg om 500 man nog van een drankje te voorzien denk ik... er werd niets meer aan geboden.

Helaas. De ellende was nog niet genoeg. Wat bleek. Miami liet ons toch (nog) niet toe. We moesten weer wachten.

Na een tijd wachten bleek er ook nog eens iemand onwel zijn geworden. En dus moesten we van de startbaan. Ergens aan een kant konden de hulpdiensten ons bereiken. Zodat de patiënt behandeld kon worden en er uit kon.

Dat duurde uiteraard even. En wat bleek. Inmiddels had het onweer ook Orlando bereikt. We konden niet meer weg.

We zaten opgesloten in het vliegtuig. Het vliegtuig was te groot om bij elke gate aan te haken.

We moesten wachten. Het grondpersoneel mocht met onweer niet in de buitenlucht werken. Geduld weer. Nog steeds geen water of wat dan ook.

We zouden om 14.30 uur landen. Het is nu 00.00 uur. De koffers rollen van de band. Ook dit duurde even (hoe dan?).

Waar blijven onze koffers??

Zelfs Timo is nu 24 jaar. Verjaardag op het vliegveld van Orlando. Wie had dat bedacht!

Hieper de piep! 24 jaar

Al meer dan 24 uur zonder bed. Zo maar kijken wat de volgende stappen zijn. Onze huurauto moeten we in Miami ophalen. En ook onze eerste nacht Miami valt een beetje in het water

Het is nu 00.38 uur. We zitten in een bus. Deze brengt ons in 4,5 uur naar Miami. Nu wordt de bus gevuld. We zijn bijna vol. Hopelijk gaan we snel!